Η ιστορία της Αµµοχώστου αρχίζει από τον 17ο αιώνα π.Χ., µε τους τέσσερις προαγγέλους: Έγκωµη, Σαλαµίνα, Αρσινόη και Κωνσταντία. H ιστορία της πόλης εκτείνεται για 36 ολόκληρους αιώνες. Ο ποιητής στα Εκατόν Λόγια της Αγάπης περιγράφει τη µακραίωνη αυτή ιστορία: «Παφής εχτίστ’ η Τζιβωτός τζιαι θεµελιώθην κόσµος Τζι’ εχτίστην το τετράποδον οπού κρατεί τον κόσµον, Εχτίστην τζι’ η Αγιά Σοφκιά, της Τζύπρου το ρηάτον, Τζι’ εχτίστην τζι’ Αµόχουστος µε το Κωνσταντινάτον…».

Το όνοµα Αµµόχωστος συναντάται από τους πρώτους µ.Χ. αιώνες ως τοποθεσία ή τοπωνύµιο που περιέγραφε την χωσµένη στην άµµο περιοχή. Ο οικισµός που αναπτύχθηκε πάνω ή δίπλα από τη θαµµένη, κάτω από την άµµο, ερειπωµένη Αρσινόη, σταδιακά έλαβε την ονοµασία Αµµόχωστος, που σηµαίνει «πόλη χωσµένη στην άµµο». Πράγµατι, η πόλη του Ευαγόρα είναι φηµισµένη για την αµµώδη παραλία της. Αποκαλείται συχνά και «η πόλη του πορτοκαλιού» ή «η πόλη των ανεµόµυλων». Η Αµµόχωστος πριν από την εισβολή ήταν µια σύγχρονη ευρωπαϊκή πόλη που έσφυζε από ζωή και όπου χιλιάδες τουρίστες έβρισκαν φιλοξενία στα άνετα και πολυτελή της ξενοδοχεία και απολάµβαναν τη ζεστή, γαλανή θάλασσας και τη χρυσαφένια αµµουδιά της. Παντού σε όλη την Αµµόχωστο ανεγείρονταν πριν από την εισβολή νέες κατοικίες, νέα δηµόσια κτίρια και εκπαιδευτήρια, νέα ξενοδοχεία και ξενοδοχειακά διαµερίσµατα, νέα µεγάλα γραφεία µε σύγχρονο εξοπλισµό. Το λιµάνι της ήταν το µεγαλύτερο της Κύπρου. Τα 75% των εισαγωγών και εξαγωγών περνούσαν από το λιµάνι της Αµµοχώστου. Η Αµµόχωστος έχει χαρακτηριστεί πόλη-φάντασµα, αφού από τις 16 Αυγούστου 1974 οι Ελληνοκύπριοι κάτοικοί της έχουν εκδιωχθεί, και από τότε το µεγαλύτερο µέρος της πόλης παραµένει κλειστό και ερηµωµένο, µε τον κατοχικό στρατό να µην επιτρέπει την επιστροφή των νόµιµων κατοίκων της, παρά τα σχετικά ψηφίσµατα και τις αποφάσεις των Ηνωµένων Εθνών. Από τότε, το αίτηµα για την επιστροφή της Αµµοχώστου στους νόµιµους κατοίκους της παραµένει ένα από τα κεντρικά ζητήµατα της Κύπρου. Το Συµβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, σε δύο πολύ σηµαντικά ψηφίσµατά του για το Κυπριακό, περιέλαβε ρητές πρόνοιες για το ζήτηµα της πόλης της Αµµοχώστου. Το πρώτο ψήφισµα, το 550, εκδόθηκε το 1984 και καταδικάζει ως απαράδεκτες τις απόπειρες εποικισµού οποιουδήποτε τµήµατος των Βαρωσίων από άτοµα διαφορετικά από τους νόµιµους κατοίκους του και ζητά τη µεταβίβαση της περίκλειστης περιοχής στη διοίκηση των Ηνωµένων Εθνών. Το δεύτερο ψήφισµα, το 789, εκδόθηκε το 1992 και προτείνει ως Μέτρο Οικοδόµησης Εµπιστοσύνης να τεθούν τα Βαρώσια υπό τον έλεγχο της Ειρηνευτικής ∆ύναµης, µε στόχο την εφαρµογή του ψηφίσµατος 550 του 1984. Παράλληλα, η επιστροφή της Αµµοχώστου η οποία είναι η µεγαλύτερη ευρωπαϊκή προσφυγική πόλη αποτελεί υποχρέωση της Τουρκίας µε βάση την Β΄ Συµφωνία Κορυφής Κυπριανού / Ντενκτάς το 1979 αλλά και υποχρέωση µε βάση το πρόσφατο ψήφισµα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου το οποίο εγκρίθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 2010. Σήµερα, 45 χρόνια µετά την εισβολή, η πόλη άδεια, οι δρόµοι γεµάτοι µε αγριόχορτα, θάµνους και δέντρα, ετοιµόρροπα σπίτια να χάσκουν παντού, αρουραίους, φίδια και αρπακτικά να κατοικούν στα ερειπωµένα σπίτια αντί για τους νόµιµους κατοίκους της.