Είναι ένα γραφικό χωριό χωµένο στο πράσινο. ∆ιαµάντι της καρπασίτικης γης το είπαν πολλοί και δεν έχουν άδικο. Κτισµένο αµφιθεατρικά στις νότιες πλαγιές ενός χαµηλού λόφου κατά τη µεριά της θάλασσας, µοιάζει µε πίνακα φτασµένου ζωγράφου.

Οι 900 περίπου κάτοικοί του ζούσαν ειρηνικά µε τη γη και τη θάλασσα. Αγαπούσαν τη γη τους. Την δούλευαν µε όρεξη και µεράκι. Την πότιζαν καθηµερινά µε τον ιδρώτα και την ψυχή τους. Πάλευαν µε τη θάλασσα, µε τον αγέρα και το κύµα. Έτρωγαν την αλµύρα µε το κουτάλι. Ατρόµητοι θαλασσοµάχοι, πληµµύριζαν την αγορά µε φρέσκο ψάρι. Παιδιά της γης και της θάλασσας. Γη και θάλασσα τους έδιναν τα καλά τους, το σιτάρι, την ελιά και το λάδι, τον καπνό και το ψάρι. ΄Έτσι ήταν οι µέρες εκεί, τα χρόνια, οι αιώνες. Ένα µπουκάλι λάδι, από το πρώτο της χρονιάς, στο εξωκκλήσι της «Αγίας». ∆ώρα φτωχικά, δείγµατα της βαθιάς πίστης των ανθρώπων και του ιδρώτα και του µόχθου µε τη γη και τη θάλασσα.